تیلاپیا
در مباحث مربوط به ویژگی‌های زیستی ماهی تیلاپیا، برخی ویژگی‌های تغذیه‌ای ماهیان تیلاپیا در مقایسه با دیگر ماهیان پرورشی مناسب‌تر با حفظ محیط زیست بوده که باعث شده آن را ماهی سبز بنامند. این ویژگی‌ها عمدتاً عبارتند از اینکه ماهی تیلاپیا به‌دلیل مقاومت در برابر بیماری‌ها در مقایسه با دیگر ابزیان پرورشی نیاز به دارو و آنتی‌بوتیک بسیار کمتری دارد. تیلاپیا بیشتر به‌عنوان فیلترکننده شناخته می‌شود؛ زیرا به‌طور مؤثری از پلانکتون‌ها تغذیه می‌کند. صیاد ماهری نیست و ماهی‌خوار محسوب نمی‌شود. گونه نیل نسبت به گونه موزامبیک توانایی بیشتری در تغذیه از جلبک‌ها دارد. تیلاپیاهای پرورشی از جلبک‌های سبز – آبی بیشتر از جلبک‌های سبز استفاده می‌کنند. هنگام غذادهی تیلاپیا بستر استخر را به اندازه کپور برهم نمی‌زند. نکته بسیار مهم اینکه به‌دلیل نیاز پروتیینی کم که در مرحله پرواری در استخر ۲۵ تا ۳۰ درصد تعیین شده، تولید و پرورش این ماهی نسبت به اغلب دیگر آبزیان پرورشی کمترین نیاز به منابع پروتئینی را دارد (کاهش نیاز به منابع پروتئینی یعنی کاهش بهره‌برداری از دریا جهت تولید پودر ماهی یا تولید ماهی بدون اتکا به صید و صیادی). تولید تیلاپیا با آب سبز و با استفاده از تک‌سلولی‌ها شناور رایج است و پساب تأسیسات تولید تیلاپیا کمتر از آبزیان دیگر است.
